گوگل فارسی

تا کریسمس چند روز بیشتر نمانده بود و جنب و جوش مردم برای خرید هدیه             کریسمس روزبه روز بیشتر می شد . من هم به فروشگاه رفته بودم و برای             پرداخت پول هدایایی که خریده بودم ، در صف صندوق ایستاده بودم .             جلوی من دو بچه کوچک ، پسری 5 ساله و دختری کوچکتر ایستاده بودند .             پسرک لابس مندرسی بر تن داشت ، کفشهایش پاره بود و چند اسکناس را در             دستهایش می فشرد .             لباس های دخترک هم دست کمی از مال برادرش نداشت ولی یک جفت کفش نو در             دست داشت . وقتی به صندوق رسیدیم ، دخترک آهسته کفشها را روی پیشخوان             گذاشت . چنان رفتار می کرد که انگار گنجینه ای پر ارزش را در دست دارد             .             صندوقدار قیمت کفشها را گفت :«  6 دلار » .             پسرک پولهایش را روی پیشخوان ریخت و آنها را شمرد : 3 دلار و 15 سنت .             بعد رو به خواهرش کرد و گفت : « فکر کنم باید کفشها را بگذاری سر جایش             ... »             دخترک با شنیدن این حرف به شدت بغض کرد و با گریه گفت : « نه !نه! پس             مامان تو بهشت با چی راه بره ؟ »            پسرک جواب داد : « گریه نکن ، شاید فردا بتوانیم پول کفشها را در             بیاوریم . »             من که شاهد ماجرا بودم ، به سرعت 3 دلار از کیفم بیرون آوردم و به             صندوقدار دادم .             دخترک دو بازوی کوچکش را دور من حلقه کرد و با شادی گفت : « متشکرم             خانم ... متشکرم خانم »             به طرفش خم شدم و پرسیدم : «منظورت چی بود که گفتی : پس مامان تو بهشت             با چی راه بره ؟ »            پسرک جواب داد : « مامان خیلی مریض است و بابا گفته که ممکنه قبل از             عید کریسمس به بهشت بره ؟ »             دخترک ادامه داد : « معلم ما گفته که رنگ خیابانهای بهشت طلایی است ،             به نظر شما اگه مامان با این کفشهای طلایی تو خیابانهای بهشت قدم بزنه             ، خوشگل نمی شه ؟ »             چشمانم پر از اشک شد و در حالی که به چشمان دخترک نگاه می کردم ، گفتم             : « چرا عزیزم ، حق با تو است ، مطمئنم که مامان شما با این کفشها تو             بهشت خیلی قشنگ میشه ! »