زندگی

زندگی تلاش برای زنده ماندن است!‏

فریدون مشیری

می خواهم و می خواستمت تا نفسم بود   می سوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم بود   عشق تو بَسَم بود که این شعله بیدار   روشنگرِ شبهای بلندِ قفسم بود   آن بختِ گُریزنده دمی آمد و بگذشت   غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود   دست من و آغوش تو ! هیهات ! که یک عمر   تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود   بالله که بجز یادِ تو ، گر هیچ کسم هست   حاشا که به جز عشق تو گر هیچ کسم بود   لب بسته و پر سوخته ، از کوی تو رفتم   رفتم ، بخدا ، گر هوسم بود بَسَم بود !

فریدون مشیری

می خواهم و می خواستمت تا نفسم بود   می سوختم از حسرت و عشقِ تو بَسَم بود   عشق تو بَسَم بود که این شعله بیدار   روشنگرِ شبهای بلندِ قفسم بود   آن بختِ گُریزنده دمی آمد و بگذشت   غم بود که پیوسته نفس در نفسم بود   دست من و آغوش تو ! هیهات ! که یک عمر   تنها نفسی با تو نشستن هوسم بود   بالله که بجز یادِ تو ، گر هیچ کسم هست   حاشا که به جز عشق تو گر هیچ کسم بود   لب بسته و پر سوخته ، از کوی تو رفتم   رفتم ، بخدا ، گر هوسم بود بَسَم بود !

معنای آرامش

ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺟﺎﯾﺰﻩﺀ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﯼ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﻨﺪ. ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ، ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﻭﺏ ، ﺭﻭﺩﻫﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ، ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﺮ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭﻟﯽ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻗﯿﻖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﭗ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ، ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ، ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﮐﺶ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺷﺎﻡ ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﻭﻡ ﻫﻢ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ . ﺍﻣﺎ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺰ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻﯼ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﻄﻮﺭ ﺑﯿﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺁﺫﺭﺧﺶ، ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﯿﻞ ﺁﺳﺎ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﯿﭻ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺮﯾﺪﮔﯽ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﻮﻡ، ﺟﻮﺟﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ. ﺁﻧﺠﺎ، ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺮﺵ ﻭﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ، ﺟﻮﺟﻪ ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ، ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ، ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ: ” ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ، ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻞ، ﺑﯽ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﺨﺖ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﺳﺖ.”

معنای آرامش

ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺟﺎﯾﺰﻩﺀ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﯼ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﻨﺪ. ﻧﻘﺎﺷﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ، ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻏﺮﻭﺏ ، ﺭﻭﺩﻫﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ، ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﻭ ﻗﻄﺮﺍﺕ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﺮ ﮔﻠﺒﺮﮒ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻓﻘﻂ ﺩﻭ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ. ﺍﻭﻟﯽ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﺑﺮﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻗﯿﻖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﭗ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ، ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ، ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﮐﺶ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺷﺎﻡ ﮔﺮﻣﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﻭﻡ ﻫﻢ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ . ﺍﻣﺎ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻗﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺰ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻﯼ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﻄﻮﺭ ﺑﯿﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺁﺫﺭﺧﺶ، ﺗﮕﺮﮒ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺳﯿﻞ ﺁﺳﺎ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﯿﭻ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺮﯾﺪﮔﯽ ﺻﺨﺮﻩ ﺍﯼ ﺷﻮﻡ، ﺟﻮﺟﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ. ﺁﻧﺠﺎ، ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺮﺵ ﻭﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻃﻮﻓﺎﻥ، ﺟﻮﺟﻪ ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ، ﺁﺭﺍﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺩﺭﺑﺎﺭﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ، ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺩﻭﻡ ﺍﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ: ” ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ، ﺑﯽ ﻣﺸﮑﻞ، ﺑﯽ ﮐﺎﺭ ﺳﺨﺖ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﺨﺖ، ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺣﻔﻆ ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﺳﺖ.”

چرا غم!؟

فرﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪﯼ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ:ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻓﺮﯾﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ ﺗﺎ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﺎﻟﻖ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ

چرا غم!؟

فرﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺑﺎﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﻏﻢ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪﯼ؟ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻔﺖ:ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻓﺮﯾﺪﻡ ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﻠﻮﻕ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ ﺗﺎ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﺎﻟﻖ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ

اجابت دعا

یک کشتی دﺭ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺩﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺳﺘﺠﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ۲ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ. ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻏﺬﺍ ﺑﻮﺩ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﯿﺎﻩ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﻮﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮ ﮐﺮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﮐﺸﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺑﺰﻭﺩﯼ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪ، ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺁﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺁﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺘﻬﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺗﺮﮎ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﯿﺪ: ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻡ ، ﺩﻋﺎ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﮐﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : ﺗﻮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻋﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﺮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺩﻋﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﻮﺩ.

اجابت دعا

یک کشتی دﺭ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺩﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮐﻤﮏ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﻧﺪ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺳﺘﺠﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ۲ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﺪﺍﻡ ﺯﻭﺩ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ. ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻏﺬﺍ ﺑﻮﺩ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻣﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩ.ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﯿﺎﻩ ﻭ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﻮﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﻭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﻫﻤﺴﺮ ﮐﺮﺩ. ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﮐﺸﺘﯽ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻨﺎ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻭ ﻫﻤﺪﻣﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺑﺰﻭﺩﯼ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪ، ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎﺩﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺁﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺮﺩ ﺩﻭﻡ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺁﻥ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺘﻬﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺗﺮﮎ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﻧﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﻨﯿﺪ: ﭼﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻭ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻡ ، ﺩﻋﺎ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﻥ ﺻﺪﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﮐﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ : ﺗﻮ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻋﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﮑﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﺮﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺩﻋﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭﺵ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺍﻭ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺷﻮﺩ.

یاد تو

هیچ جز یاد تو رویای دل آویزم نیست هیچ جز نام تو حرف طرب انگیزم نیست عشق می ورزم و می سوزم فریادم نه دوست می دارم و می خواهم و پرهیزم نیست نور می بینم و می رویم و می بالم شاد شاخه می گسترم و بیم ز پاییزم نیست تا به گیتی دل از مهر تو لبریزم هست کار با هستی از دغدغه لبریزم نیست بخت آن را که شبی پاکتر از باد سحر با تو ای غنچه ی نشکفته بیامیزم نیست تو به دادم برس ای عشق که با این همه شوق چاره جز آنکه به آغوش تو بگریزم نیست فریدون مشیری